Soğuk Savaş’ın hemen başında Sovyetler Birliği’nin talep ve tehditlerine maruz kalan Türkiye, 1939 antlaşması ile resmen müttefik olduğu İngiltere’den destek arayışına girmişti. İngiltere, her ne kadar, İkinci Dünya Savaşı’ndaki tavrı nedeniyle Türkiye’ye karşı mesafeli bir tutum izliyor olsa da Sovyetlerin sadece Türkiye’yi değil, kendi bölgesel çıkarlarını da tehdit ettiğinin farkındaydı. Bu nedenle, Türkiye’yi söz konusu baskılar karşısında desteklemeye karar verdi. Bu dönem, Türkiye ve İngiltere’nin bölgesel düzeyde stratejik çıkarları örtüşüyordu. İki ülkenin stratejilerindeki ortaklık, 1939 yılında kurulan ittifakın hem NATO’da hem de CENTO adını alacak Bağdat Paktı’nda devam etmesini sağladı. Bu çalışmada, Dr. Abdussamed Geçer, 1964-1969 yıllarında Türk-İngiliz siyasi ilişkilerinde öne çıkan konuları ele alarak, iki ülke arasındaki ilişkilerin Soğuk Savaş’ın ilk dönemine kıyasla nasıl bir seyir izlediğini, iki ülkenin bu ilişkilere ve kriz noktalarına karşı yaklaşımlarını ve var olan meselelerde tarafların nasıl bir rol üstlendiğini gözler önüne seriyor. Soğuk Savaş'ın ilk döneminde iki ülke arasındaki başlıca meseleler Sovyet tehdidi ve bölgesel güvenliğin temini iken bu dönemde öne çıkan CENTO ve Kıbrıs politikalarına, Türkiye'nin eksen genişlemesi siyasetinin İngilizler tarafından nasıl değerlendirildiğine yoğunluk veriyor. Dr. Geçer, ayrıca, incelediği "Çifte-Enosis" ve “Tazminatlı-Enosis” kavramları ile literatüre katkıda bulunuyor.
