İnsanoğlunun inanma ihtiyacı, tarih boyunca çeşitli görünümlere bürünmüş, hatta inananın zihninde belirli imgelerle desteklenmiştir. Aşkın olana çeşitli beşeri sıfatlar, hatta cinsiyet atfedilmesi dahi nadir bir durum değildir. Tarih boyunca görülmüş bütün inanışlar gibi Tanrıça kültü de dinler tarihi disiplininin çalışma sahasına giren konulardan biridir. Bununla birlikte, Tanrıça kültü sadece tarih öncesi devirlerde kalmış bir inanış olarak nitelendirilemez. On dokuzuncu yüzyılın ortalarından yirminci yüzyılın sonuna kadar süren yaklaşık yüz elli senelik zaman diliminde birbirinden farklı kimlikleri, amaçları ve gündemleri olan birçok kişi tarafından ele alınıp incelenmiş, farklı amaçlar ve gündemler doğrultusunda araştırılıp yeniden kurgulanmıştır. Köklerini tarih öncesinden alan, ancak yirminci yüzyılın eşiğinde yeniden zemin bulan dişil bir Tanrı kültü bir antropomorfizmden kaçarken başka bir antropomorfizm mi üretmiştir? Modern birey Tanrı’ya ancak, hakkı olduğunu düşündüğü düzeni kurmak ve sürdürmek için mi inanır? Yahut adaletsiz olduğunu düşündüğü bir düzen içinde yaşarken Tanrı’ya inanmayı sürdürebilmek için Tanrı’yı kendi istek ve tercihlerine en uygun hale getirecek bir sistem mi kurgulaması gerekir? Betül Özel Çiçek, Tanrıçanın Tarihini Yazmak’ta Tanrıça kültünün bir tarih ve teoloji yazım aracı olarak kullanılmasının yüz elli yıllık serüvenini entelektüel bir derinlikle anlatıyor.
